Ειναι βράδυ Κυριακής...
Σαν χθές ... Ναι , σαν χθές έρχεται η εικόνα σου στα μάτια μου . Εκείνη η εικόνα που όσο κι αν προσπαθήσω δεν λέει να φύγει από το σεντούκι των αναμνήσεων ... Είναι πάντα εκεί να μου θυμίζει τα χέρια σου ν' απλώνονται βίαια πάνω στο κορμί μου και να μου κλέβουν τα όνειρα από το αφελές μυαλό μου .
Να γκρεμίζουν τα κάστρα που με τόσο κόπο έφτιαχνα, πιστεύοντας ότι θα ζήσω μέσα τους μακριά από εσένα , μακριά από κάθε τι που με πληγώνει και είναι κίνδυνος για μένα και το μικρό καταφύγιο που έπλαθα στο νου μου ...
Γιατί μικρό ήταν . Τόσο, όσο η άμμος που χωρούσε στις χούφτες μου . Όμως εγώ ήλπιζα ότι θα μπω μέσα του και θα γλιτώσω από τον πόνο που μου προκαλούσες .
Πάντα αυτό ονειρευόμουν Να φύγω !
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου , αυτό ήθελα κι ακόμη αυτό θέλω κι ας έφτασα στα 22 μου χρόνια, κι ας κατάφερα να φύγω μακριά σου. Τώρα πια , θέλω να φύγω ! Να πάω κάπου μακριά . Κάπου όπου δεν έχω ξαναπάει ποτέ ως τώρα . Κάπου , όπου δεν θα ξέρω κανένα και κανείς δεν θα γνωρίζει εμένα . Κάπου απλά , αλλού ...
Θυμάμαι τις φωνές , τις κραυγές , τους λυγμούς , τον πόνο ... Τόσος πόνος Θεέ μου !
Κι όλα δίχως κάποιο λόγο ή αφορμή . Αδικαιολόγητα ! Μα , τι λέω ; Τίποτε δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει ότι έκανες τόσα χρόνια , όπως τίποτε δεν μπορεί να δικαιολογήσει την σιωπή μου , την δειλία μου , τον φόβο μου ... Τον τρόμο , που με συντρόφευε και που ακόμη ακολουθεί το κάθε μου βήμα ...
Τίποτα ... τ' ακούς ;
Τίποτα , δεν μπορεί να δικαιολογήσει εκείνο το βράδυ, πριν από έναν ολόκληρο χρόνο, που για τελευταία φορά άπλωσες τα χέρια σου πάνω μου με όλη σου την δύναμη.
Για να σκοτώσεις κάθε ίχνος ονείρου και ανθρώπινου συναισθήματος που μου είχε απομείνει ... Ακόμη , θυμάμαι ... Ήταν μόλις 12 τα μεσάνυχτα , ξημέρωμα της Αγίας Άννας . Πάντα θα θυμάμαι , το ξέρεις άραγε ; Θυμάμαι τον ήχο της φωνής σου σαν 'χθές ...
- Θα σε σκοτώσω ... θα πεθάνεις ... φώναζες , χτυπώντας με στον τοίχο ...
Θυμάμαι τη μάνα και την αδερφή μου να με κοιτούν δίχως να κάνουν τίποτα απολύτως . Απλοί θεατές στην παρ' ολίγο τελευταία νύχτα της ζωής μου . Θυμάμαι να με χτυπάς στο κεφάλι συνεχώς, κι εγώ να προσπαθώ να συναρμολογήσω τα κομμάτια απ' το σπασμένο κινητό , να τα κολλάω μεταξύ τους σαν τις εικόνες τις ζωής μου που αθόρυβα περνούσαν από 'μπρος μου σαν ταινία μικρού μήκους και να γράφω σε μήνυμα σε οποιον εβρισκα εκεινη την στιγμη, τρεις μόνο λέξεις :
Αυτές οι λέξεις είναι ο λόγος που εγώ θυμάμαι ακόμη . Τι ειρωνεία !
Τρεις μόνο λέξεις να σώζουν το σώμα σου .
Γιατί μόνο αυτό είχα . Ένα σώμα γεμάτο πληγές , αμυχές , κακώσεις , αίμα κι αναμνήσεις . Ένα σώμα , που πάλεψε στο φορείο του νοσοκομείου να κρατηθεί δίχως να ξέρει το γιατί το κάνει ... Σαν 'χθές , μου φαίνεται που άκουγα την φωνή του γιατρού να με ρωτάει :
- Ποιός , σε χτύπησε παιδι μου ; Πες μου και δεν θα το πω σε κανένα ...
- Κανένας ... Κανένας , δεν με χτύπησε ... Έπεσα από τις σκάλες ... πολλές σκάλες ... πονάω ... κανείς ... κανείς , δεν με χτύπησε ...
Σαν 'χθές μου φαίνεται όταν βγήκα από το νοσοκομείο όπου ούτε εσύ αλλά ούτε και κανείς άλλος δεν ήρθε να με δει . Τηλεφώνησα στην μάνα μου για να την ρωτήσω αν ήσουν καλά . Όλοι μου έλεγαν να σε καταγγείλω , όμως εγώ δεν το έκανα . Όχι γιατί φοβόμουν αλλά γιατί εγώ σέβομαι ... Έχω μάθει να σέβομαι . Σαν χθές , που πέρασα δυο μήνες δίχως σπίτι και άνθρωπο δίπλα μου . Σαν χθές , που μετά από πολύ κόπο κατάφερα να νοικιάσω μια γκαρσονιέρα , ένα νέο καταφύγιο ... Σαν χθές , που σε συγχώρησα και ήρθα να σε δω κρατώντας μια κούτα γλυκά για τα γενέθλιά σου την Πρωτοχρονιά, αλλά και για να μαζέψω τα ρούχα μου και τα σκόρπια κομμάτια μου απ' το σπίτι που μεγάλωσα . Σαν χθές ...
Και ξέρεις , τι είναι αυτό που φοβάμαι πιο πολύ, ακόμη κι από τα βράδια που τα μάτια μου μένουν ορθάνοιχτα γυρνώντας άθελά τους πίσω ; Ότι πάντα για 'μένα θα είναι απλά ...
... σαν χθες πατερα,σαν χθες....
