Είναι όμορφη η ζωή...

-« Είναι όμορφη η ζωή. Πίστεψε με. Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νoιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.
Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο την ψυχή τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή. Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Μα, αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθια όμως. Έτσι;»

-«Πάντα φεύγω.
Φεύγω, φεύγω , φεύγω…
και πάντα φτάνω εκεί ακριβώς
απ' όπου έχω φύγει.

Μια ατέρμονη , αδιέξοδη φυγή. Σαν λιποταξία .
Μακάρι να μπορούσα κάποτε να φύγω από τη φυγή μου ..
Μα μου φαίνεται πως είναι πια αργά . Σουρούπωσε ...
Σημερα,του εστειλα ένα mail:’’ Μην ψάξεις άδικα να με βρεις στους δρόμους που περπατήσαμε με μαζί, τα ίχνη μου τα σκόρπισε η σκόνη της εγκατάλειψης...στο πάρκο δεν θα σου πούνε τίποτα για μένα τα ζουμπούλια, ειναι συνομώτες μου..’’
Το πήρα αποφαση,τουλαχιστον για λίγο,θα μείνω μόνη…»
-Σκέφτηκα… Ποιός πήγε αλήθεια ποτέ να δει αυτές τις γυναίκες τις ''δυναμικές'', τα ''παλικάρια'', τους ''βράχους'' το βράδυ που ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους και σβήνουν το φως? Ποιός πήγε ποτέ να τις δει τη στιγμή που ξεφασκιώνουν την καρδιά τους και την αφήνουν να γείρει στο μαξιλάρι και να γλείψει της πληγές της? Κανείς. Ούτε ο Θεός. Σίγουρα…
Αλλα απ’ την άλλη, είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν. Και τ' άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους.

Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει. Και σαστίζουν. Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.

Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους.

Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι. Αν το 'σκισαν μετά, αν το 'καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. Για να κλείσουν μάτι στο Θεό.

Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της. Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το 'καναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν...

πως είναι να αποφασίζεις...

Kρυωνεις πολύ απόψε. Πάγωσες. Κι εγω σε νοιώθω...Δεν έχεις τίποτα να σκεπαστείς .Ουτε ενα φιλι...
Ποσό μετραει αλήθεια, αν εγω σε νοιώθω; Κι αυτη η καταιγίδα που σε πηρέ το κατόπι, δε λεει να σταματήσει πια!
Αιώνες κτυπάνε πάνω σου οι στιγμές…
να πάρει η οργη, να πάρει...
Ειδες; ποσο ανέτοιμο σε βρίσκει παντα; ποσο γυμνο,ποσο ακατεχο...
Που ειναι οι αποφασεις που επαιρνες; ''την αλλη φορα '' ελεγες,''θα ξερω,θα εχω ετοιμασει καταφυγια.Θα εχω φυλαξει ζεστες κουβερτες για την παρτη μου''.
Μην απορεις.Δεν εισαι εσυ που δεν τα καταφερνεις...Ετσι συμβαινει σ' ολους μας...
Θυμάμαι, τις μέρες που ζούσα κρυφά από τους άλλους και κανένας δεν ήξερε το όνομα μου μέχρι που αποφάσισα να γίνω ανώνυμος.
Θυμάμαι που ήμουν θυμωμένος στην κυριολεξία με το καθετί που ήταν γύρω μου και χτυπούσα τη γροθιά μου στους τοίχους του σπιτιού μου, μόνο και μόνο για να αποφύγω να την χτυπήσω στο μαχαίρι του μυαλού μου. Θυμάμαι τις μέρες που με ζέσταιναν οι σκέψεις για ένα καλύτερο αυριο και ευτυχώς με ζεσταίνουν ακόμα.
Θυμάμαι τα όνειρα που είχαν σκοπό και νόημα, ελπίδα και χρώματα πριν ξεπλυθούν από τη βροχή σε ένα τόνο γκρίζο, και δε με πειράζει που δείχνουν παλιά,
ακόμα και έτσι μπορώ να τα χρησιμοποιήσω, απλά τώρα δε τους βρίσκω νόημα.
Θυμάμαι όλες εκείνες τις φωνές, που προσπαθούσα να πνίξω για να μην ταράζουν την ησυχία που ήθελα και που τόσο ήσυχα τελικά σώπασαν από μόνες τους, ίσως από τη λήθη, ίσως επειδή είπαν ότι είχαν να πούνε. Προσεύχομαι μόνο να μην φωνάζουν ακόμα αλλά έχουν σκεπαστεί από το θόρυβο της ρουτίνας.
Θυμάμαι τις εποχές που η διαφορετικότητα ήταν ανάγκη και τρόπος έκφρασης, ζωής και όχι πρόζα.
Θυμάμαι τους κανόνες που υπήρχαν σαν πρόκληση για να ανακαλύψεις τι χαρακτήρας είσαι και όχι σαν χρυσό κλουβί να φυλακίζουν το μυαλό σου.
Αν απόψε τα άστρα ευθυγραμμιστούν σε μια φωτεινή συγκυρία που δε θα μπορείς να ξεχάσεις, χαίρομαι, γιατί μπορεί αυτό το φώς να σου θυμίσει, πως είναι να αποφασίζεις.