Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, βρίσκομαι συνεχεία σε μια δύνη αγάπης και μίσους.
Λένε πως απ’ τις πληγές και τα λάθη σου μαθαίνεις.
Στην ζωή μου λοιπόν είναι μερικά πράγματα που διδάχτηκα
και δεν ξεκολανε από το μυαλό μου.
Πάντα, η καλή μου νεράιδα μου τα ψιθύριζε, αλλά πολλές φορές, έκανα πως δεν την άκουγα.
« Να φοβάσαι εκείνους που μπαίνουν στην ζωή σου αθόρυβα, συνήθως κάνουν θόρυβο όταν φεύγουν….!!!
Oταν καποιος σου λεει "σ' αγαπω" χωρίς να σε βλέπει ,μην περιμένεις να σου πει "αντίο" και να σε κοιτάζει.....
Oσους περισσότερους όρους βάζουμε στην ευτυχία, τόσο περισσότερο απομακρύνεται…»
Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε πάλι, μια παλιά μου κοπέλα που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά. Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. Τότε σώζεσαι.
Και ποιά είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν! Έχει και παρακάτω ...; Έχει κι άλλο ...; Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου! Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή...
και μετα σου λεει,"φύγε μακριά μου,φύγε απο μενα...."
Τι θα πει να φύγω μακριά σου για να γλιτώσω? Δεν είναι ζήτημα τόπου το φευγιό. Να γλιτώσω δηλαδή από τι? Από την αγωνία μου να γλιτώσω? από τον πόνο μου να γλιτώσω? Με τσούζει το μάτι μου και το βγάζω να μην τσούζει. Κι ύστερα τι?
Κι ύστερα τι? Λέει όλη μου η ύπαρξη σήμερα έτσι όπως περπατά σε ανοιξιάτικο χωματόδρομο κι επιστρέφει. Τι? Κι επιστρέφει.
Στάθηκα δειλός, κατουριόμουν πάνω μου, σα λαγός τόβαζα στα πόδια. Είναι ύψιστη δωρεά ο πόνος μάτια μου. Τα πιο σπουδαία μετά από πόνο κερδίζονται κι η διεισδυτική λεπτή όραση μέσα από πόνο ανατέλλει.
Η χαρά να σ'έχω ζητά για τίμημα την αγωνία μου. Έρχομαι να στην ξαναδώσω. Το μέγεθος της χαράς καθορίζει το μέγεθος της αγωνίας. Είναι δίκαιο το αποδέχομαι. Η ηδονή να σ'αγγίζω ζητά για τίμημα τη ζωή μου. Στην φέρνω. Αξίζει! Αξίζει! Κι έρχομαι. Ρίζα ζωής είναι ο πόθος μου.
Πυρήνας κόσμου που πάλλει καυτερός, πορφυρός, πληγή γέννας και γεννά κόσμους. Είμαι ριζωμένος σε σένα απ' όταν σε γνώρισα και δεν γίνεται να ξεριζωθώ............
...........Ο πιο μοναχικός δρόμος στον κόσμο αγάπη μου που μ έπαιρνε μακριά σου είναι δρόμος κυκλωτός κι επιστρέφει πάλι σε σένα.
Οδοιπορώ μακριά σου προς κοντά σου απ'την στιγμή που γεννήθηκα. Τρομάζω, στέκομαι κι αναρωτιέμαι : Ποια είσαι? Χωρίς να πάψω να έρχομαι..."
