Σίγουρα αυτοσαρκαστικός. Σίγουρα αυτοκαταστροφικός. Σίγουρα ψώνιο ώρες - ώρες. Αλλά όλοι λένε πως είμαι καλό παιδί κατά βάθος (γεώτρησης)...
και όλα μες στο μυαλό μου ένα κουβάρι, που δεν έχει αρχή και τέλος.
Μόνο μαλλιά μπλεγμένα, που δεν ξέρω πως να τα ξεμπερδέψω... Τόσο απλά όλα, και όμως, τόσο περίπλοκα με το που κάτσεις να σκεφτείς τι νόημα βγάζουν...
Γιατί είναι όπως τον καθαρό, γαλάζιο ουρανό.Αν απομακρυνθείς από την "παραμόρφωση" ,από την γκριζάδα του νέφους, είναι εκεί: σε περιμένει να τον δεις!
Όπως σε περιμένω κι εγώ.
ΕγώΕγώ, εγώ, εγώ, εγώ, εγώ........
Ο εγωισμός σκοτώνει :μάθε και προφυλάξου.
Δεν τα κατάφερα, και έχω στα χέρια μου πολλά πτώματα σκοτωμένων "στιγμών", που θα μπορούσαν να είναι αγκαλιές, χάδια κι έρωτας.
Και όμως μετατράπηκαν σε γκρίζες ομίχλες και πικρές κουβέντες.
Θέλω να τις σκεπάσω με ένα σεντόνι από δάκρυα, και να μην τις ξαναθυμηθώ ποτέ!
Να μην με στοιχειώσουν στα όνειρά μου…
-«Θα με αφήσεις;»…….
Λοιπόν, ναι.
Ναι, αλλά το κάνω για ΣΕΝΑ.
Κάτι από τα "χρόνια μου", αλλά που έχει νόημα,πάντα είχε, έχω κρατήσει για σένα.
Μουσικές, λουλούδια και στιγμές που ακόμα δεν έχουν γεννηθεί, αρκεί να ανοίξεις τα χέρια σου, κι εγώ θα γεμίσω
την αγκαλιά σου με αυτά...
Μην με ρωτάτε "γιατί τόση μουνταμάρα", δεν είναι ώρα γι αυτό, αλλά δεν θα παραλείψω να αναφερθώ σχετικά. Ας πούμε ότι, περιμένω εξελίξεις
Εσωτερικής και εξωτερικής διεργασίας. Καταρχάς να τα βρω με τον εαυτό μου, πράγμα καθόλου μα καθόλου σίγουρο ότι θα συμβεί, μιας και μου κρατάει μούτρα για πολλά. Κυρίως γιατί τον έχω ξεφτιλίσει σε αρκετές περιπτώσεις, τον έχω "ρίξει" σε θέματα που άλλοτε τον κρατούσα "ψηλά" .
Ακαταλαβίστικος και πάλι; Μάλλον, αλλά από την άλλη, σεβαστείτε το πρόβλημα μου. Όταν έρθει η ώρα, θα γίνω πιο αναλυτικός-βασικά, όσο περισσότερο γίνεται...
Πάει καιρός ... Έχουν μαζευτεί τόσες σκέψεις μέσα μου που νιώθω την ανάγκη να σου ζητήσω συγγνώμη γι΄ αυτό . Δεν είσαι καλά . Το βλέπω . Το αισθάνομαι . Το ακούω μες στην σχεδόν απόλυτη σιωπή τούτης της νύχτας . Είχαμε δώσει έναν όρκο εμείς . Έναν όρκο που δεν χρειάστηκε να δώσουμε χέρια , να σχηματίσουμε μεγάλες και βαριές λέξεις . Μα λες και τον λησμόνησες και γυρνάς πάλι εκεί . Στο πίσω σου ...
Γέρνεις λοξά το κεφάλι , χαμηλώνεις το βλέμμα κι απλά κοιτάς ότι υπάρχει εκεί και δεν είναι πια εδώ ... Θαρρείς και μ΄ ένα μόνο φευγαλέο βλέμμα θα γυρίσεις τον χρόνο πίσω ή εσένα εκεί ... Θαρρείς και θα φορέσεις πάλι το μπουφάν της μηχανής, θα πάρεις την σάκα στους ώμους και την ευχή της μάνας μ΄ ένα φιλί , προσωρινό αντίο ...
Κουράστηκα πια ... Νοιώθω , τόσο κουρασμένος από όλους και από όλα ... Θέλω , να φύγω από ΄δω και θα το κάνω ... σε λίγο ... λίγο ακόμη ... Θα φύγω από όλους και από όλα ... Μια καινούρια αρχή ... Ακόμη και από εδώ ... Ναι , δεν θέλω πια να μείνω ... Ξέρεις , έρχονται κάποιες στιγμές στην πορεία της ζωής μας που νιώθεις την ανάγκη , μια ακατανίκητη ανάγκη να κάνεις μια νέα αρχή , να αλλάξεις σελίδα όπως λέμε και να κλείσεις κάθε παλιό κεφάλαιο ... Ε , αυτή την ανάγκη νοιώθω γι΄ αυτό θα σταματήσω. υπάρχουν τόσες λέξεις και αναμνήσεις που με γυρίζουν πίσω και εγώ τώρα πια μόνο μπροστά θέλω να κοιτάζω...
Πόσες φορές θα σου το πω ; Ο χρόνος δεν γυρίζει, παρά μονάχα με αναμνήσεις που κατοικούν μέσα σου και σου τρώνε δειλά τα σωθικά λιγοστεύοντας το παρόν και το τυχόν μέλλον σου ... Μεγάλωσες από παιδί ακόμα . Δεν πρόλαβες ούτε την παιδική σου κούνια να χαρείς . Είναι αργά για να ξαναπαίξεις στην αλάνα ... Το ξέρεις γι΄ αυτό δεν είσαι καλά ... Έχασες χρόνια που δεν αναπληρώνονται με το πέρασμα του χρόνου ... Έχασες ανθρώπους που δεν θα ΄ρθούν χτυπώντας σου ξανά την πόρτα ... Έχασες ζωές αφήνοντας σου μονάχα μια ως το τέλος του παιχνιδιού ... Έχασες τον εαυτό σου κι εμένα , μικρό μου εγώ ... Με έχασες ... με χάνεις ... θα με χάσεις ...
Όχι τώρα όμως ... Το παιχνίδι δεν τέλειωσε ακόμη . Έχεις ακόμη μια ζωή και μια ανάσα να παλέψεις γι΄αυτήν ... Έχεις ακόμη ένα όνειρο ... Να την ζήσεις ... Και θα την ζήσεις ! Κοίτα πίσω για μια τελευταία φορά . Ρίξε μια κλεφτή ματιά και πες αντίο ... στο κουρασμένο σου εγώ ...
