μόνος παλι...

Αφήνω το φως αναμμένο
σημάδι να δεις,

ο,τι περιμένω
για μία ζωή.
Το σπίτι, αν το βρεις κλειδωμένο,
ξέρεις που έχω κρυμμένο
το κλειδί. Μέσα στο παλιό πιθάρι,στην ακρη της αυλής.Εκεί,που περνάγαμε ώρες κοιτάζοντας το βουνό και κάνοντας όνειρα.....
Το τραπέζι θα το έχω στρωμένο να σε περιμένει.
Το ίδιο το πιάτο,το πιάτο σου το αγαπημένο που ήταν λιγο σπασμένο στην άκρη,θυμάσαι;
θα είναι εκεί.
Κι είναι ακόμη χαλασμένο
το ραδιόφωνο, δεν το έφτιαξα,για να μένω
στη σιωπή.Για ν' ακουσω τα βηματά σου που θα 'ρχεσαι απο μακρυά.

Έφυγες ξανά... Πάλι η απόσταση μεγάλωσε, πάλι δεν κατάφερα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, πάλι δεν σε αποχαιρέτησα... Πάλι...

Πάλι η ζωή μας μια επανάληψη... Νοιώθω κάτι να με πνίγει... Κάτι να μην μ' αφήνει να αναπνεύσω... Κάθε φορά που φεύγεις πονάω το ίδιο... Είναι σαν να βλέπεις την ίδια ταινία κι ακόμη και την τέταρτη, δέκατη, εκατοστή τέλος πάντων φορά, να κλαις στο ίδιο σημείο λες και δεν το έχεις ξανά δει... Κάπως έτσι νοιώθω...

Ακόμη και την επανάληψη δεν την έχω συνηθίσει ... Ίσως αυτό να φταίει...
Το μόνο που έχω ανάγκη είναι να μου επιβεβαιώσεις πως μ' αγαπάς... όσο παιδικό και αν σου ακούγεται το έχω μεγάλη ανάγκη ...

Πολλοί έχουν ανάγκη πιστεύω την επιβεβαίωση... Φοβάμαι αλήθεια ... και οι άνθρωποι είναι σκληροί, δεν θέλουν την ευτυχία του άλλου, σπέρνουν την αμφιβολία για την κάθε σου χαρά... Μου έτυχε αρκετές φορές... Είσαι κλειστός χαρακτήρας το κατανοώ, έχεις και εσύ τις αμφιβολίες σου για πολλά ... Προσπαθώ να μην τους δίνω σημασία, να πιστεύω τα όσα δεν είπες, τα όσα προσπαθείς να μου δείξεις... Με πονάνε τα λόγια τους , με πονάνε οι αμφιβολίες που μου δημιουργούν έστω και για κλάσματα δευτερολέπτου... Με πονάνε πολλά όμως προσπαθώ να ακούω αυτά που δεν λες...

"Για την καρδιά μου αρκεί το στήθος σου,για την ελευθερία σου αρκούν τα φτερά μου.

Απ’το δικό μου στόμα φτάνουν ως τον ουρανό όσα κουρνιάζουν στην ψυχή σου μέσα.
Μέσα σου στέκει το ξεγέλασμα της κάθε ημέρας.

Έρχεσαι σαν τη δροσιά πάνω στα στόματα των λουλουδιών.

Και είπα τότε πως τραγούδαγες στον άνεμο σάν τα πεύκα και σάν τα κατάρτια των πλοίων.

Σαν πεύκο είσαι, και σαν κατάρτι πανύψηλη και αμίλητη.Και ξαφνικά μελαγχολείς, σαν επιβάτης σε μπάρκο.
Φιλόξενη, ανοιχτόκαρδη σα δρόμος παλιός.Σε κατοικούν φωνές και αντίλαλοι της νοσταλγίας.Ξυπνάω και τότε, κάπου-κάπου, αποδημούνε τα πουλιά που κοιμώντουσαν στην ψυχή σου μέσα."