Δανάη.....

Θα σου πω, για την πρώτη φορά που σε κράτησα στα χέρια μου.
Για αυτά τα δυο λεπτά που σε κράτησα, κι αυτό το λίγο ,που άλλες φορές μας φαίνεται πολύ κι άλλες καθόλου.
Το δικό μου το λίγο, πως να χωρέσει στο δικό σου το πολύ. Όμως μέσα σ’ αυτό το πολύ σου, σ’ αυτό το περιορισμένο σου, είχα την καλοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου.
Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε. Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.
Ότι κι αν σου πω, δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ’ έκανε να νιώθω έτσι.
Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες πράγματα να σκέφτομαι, να λέω, αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να πιάσει το δάχτυλό μου ή να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι, σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο. Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.
Για μια τέτοια κίνηση!
Σαν σινιάλο άλλων κόσμων ερχόταν προς εμένα κι ανέτρεπε τα πάντα.
Από πατέρα σου με μετέτρεπε σε ζητιάνο σου! Για μια τέτοια κίνηση!
Δεν θα απορήσω ποτέ ξανά για το τι είναι εκείνο που αλυσοδένει ένα πατέρα με το παιδί του. Δεν φαίνεται αυτό που αλυσοδένει.
Εμείς οι απ’ έξω δεν βλέπουμε τίποτα…
Όμως ένας πατέρας, κανείς δεν ξέρει τι σινιάλα δέχεται από το βλέμμα της κόρης του, απ’ την ανάσα της, από το γέλιο της, από την πιο ανεπαίσθητη χειρονομία της, από το άρωμά της…
Σ' αγάπησα από την πρώτη στιγμή που έμαθα για σένα. Όχι λάθος. Σ' αγαπούσα πάντα. Για την ακρίβεια, σε περίμενα όλη μου τη ζωή και σ' αγαπούσα όλη μου τη ζωή.
Σε σκεφτόμουν πάντα, σαν κάτι υπέροχο, μακρινό, απραγματοποίητο, ένα συννεφάκι σε έναν ουρανό που δεν θα είναι ποτέ δικός μου.. Δεν θα μπορώ ποτέ να τον αγγίξω. Μόνο να τον βλέπω. Κι έτσι, από μικρό παιδί σε έβλεπα στα όνειρά μου κάθε βράδυ. Μα κάθε βράδυ. Άλλη φορά ήσουνα η πριγκίπισσά μου, άλλη ο βάτραχός μου, άλλη φορά η Χιονάτη μου, άλλη η Σταχτοπούτα μου… Παραμύθια άπειρα. Πρωταγωνίστρια μια... ΕΣΥ.
Μόνο.
Σε όλη μου τη ζωή ευχόμουν και έλπιζα πως κάποια μέρα το όνειρο, το παραμύθι μου θα γινόταν επιτέλους αλήθεια. Και να που τελικά ήρθες..
Δεν έχεις άμαξα, ούτε και κάστρο μα είσαι ΕΣΥ... Εσύ που ονειρευόμουνα όλη μου τη ζωή. Τόση αγάπη δεν πίστευα ποτέ πως μπορεί να υπάρξει. Νόμιζα πως δεν μπορεί να γεννηθεί.. Κι όμως μπορεί . Κι όμως υπάρχει. Κι είναι η αγάπη μου που σου 'χω,
ζωή μου….
Δεν θα σ' αφήσω ποτέ..
Και μη μ' αφήσεις ποτέ..