πως είναι να αποφασίζεις...

Kρυωνεις πολύ απόψε. Πάγωσες. Κι εγω σε νοιώθω...Δεν έχεις τίποτα να σκεπαστείς .Ουτε ενα φιλι...
Ποσό μετραει αλήθεια, αν εγω σε νοιώθω; Κι αυτη η καταιγίδα που σε πηρέ το κατόπι, δε λεει να σταματήσει πια!
Αιώνες κτυπάνε πάνω σου οι στιγμές…
να πάρει η οργη, να πάρει...
Ειδες; ποσο ανέτοιμο σε βρίσκει παντα; ποσο γυμνο,ποσο ακατεχο...
Που ειναι οι αποφασεις που επαιρνες; ''την αλλη φορα '' ελεγες,''θα ξερω,θα εχω ετοιμασει καταφυγια.Θα εχω φυλαξει ζεστες κουβερτες για την παρτη μου''.
Μην απορεις.Δεν εισαι εσυ που δεν τα καταφερνεις...Ετσι συμβαινει σ' ολους μας...
Θυμάμαι, τις μέρες που ζούσα κρυφά από τους άλλους και κανένας δεν ήξερε το όνομα μου μέχρι που αποφάσισα να γίνω ανώνυμος.
Θυμάμαι που ήμουν θυμωμένος στην κυριολεξία με το καθετί που ήταν γύρω μου και χτυπούσα τη γροθιά μου στους τοίχους του σπιτιού μου, μόνο και μόνο για να αποφύγω να την χτυπήσω στο μαχαίρι του μυαλού μου. Θυμάμαι τις μέρες που με ζέσταιναν οι σκέψεις για ένα καλύτερο αυριο και ευτυχώς με ζεσταίνουν ακόμα.
Θυμάμαι τα όνειρα που είχαν σκοπό και νόημα, ελπίδα και χρώματα πριν ξεπλυθούν από τη βροχή σε ένα τόνο γκρίζο, και δε με πειράζει που δείχνουν παλιά,
ακόμα και έτσι μπορώ να τα χρησιμοποιήσω, απλά τώρα δε τους βρίσκω νόημα.
Θυμάμαι όλες εκείνες τις φωνές, που προσπαθούσα να πνίξω για να μην ταράζουν την ησυχία που ήθελα και που τόσο ήσυχα τελικά σώπασαν από μόνες τους, ίσως από τη λήθη, ίσως επειδή είπαν ότι είχαν να πούνε. Προσεύχομαι μόνο να μην φωνάζουν ακόμα αλλά έχουν σκεπαστεί από το θόρυβο της ρουτίνας.
Θυμάμαι τις εποχές που η διαφορετικότητα ήταν ανάγκη και τρόπος έκφρασης, ζωής και όχι πρόζα.
Θυμάμαι τους κανόνες που υπήρχαν σαν πρόκληση για να ανακαλύψεις τι χαρακτήρας είσαι και όχι σαν χρυσό κλουβί να φυλακίζουν το μυαλό σου.
Αν απόψε τα άστρα ευθυγραμμιστούν σε μια φωτεινή συγκυρία που δε θα μπορείς να ξεχάσεις, χαίρομαι, γιατί μπορεί αυτό το φώς να σου θυμίσει, πως είναι να αποφασίζεις.