ο Γιάννης....

Ο φίλος μου ο Γιάννης δεν είναι και τόσο καλα... Γιόρταζε σήμερα. Του ευχήθηκα με αρκετά μεγάλη καθυστέρηση. Δεν ήξερα όμως τι ακριβώς να του ευχηθώ. Δεν του είπα χρόνια πολλά, γιατι δε θέλει να ζήσει πολλά χρόνια ακόμα όπως μου είπε. Για την ακρίβεια θέλει να πεθάνει. Τελικά του είπα απλά να χαίρεται τα γεννεθλια του. Μου απάντησε ότι θα το κάνει... Μετά μου έλεγε τα δικά του... ότι ανέβασε πυρετό πάλι και δεν πέφτει με τίποτα, ότι πονάει, ότι το μόνο που μπορεί πλέον να κάνει είναι να βλέπει ταινίες...


Δεν ξέρω πώς είναι να είσαι ο Γιάννης και δε θέλω να μάθω.
Με τρομάζει η ιδέα... Θα ήθελα να πείσω τον εαυτό μου ότι ο Γιάννης δεν υπάρχει στ' αλήθεια. Ότι όλο αυτό το έχω φανταστεί. Ότι μου λέει ψέματα. Ότι με βλέπει να στεναχωριέμαι και γελάει. Μακάρι να ήταν έτσι. Μακάρι να μπορούσε να είναι έτσι.

Κάποτε έφτασα στο σημείο να σκεφτώ ότι καλύτερα να μην τον είχα γνωρίσει... να μην τον είχα συμπαθήσει όταν μιλήσαμε για πρώτη φορά και να μην είχαμε ανταλλάξει τα κινητά μας... για να μην στεναχωριέμαι τώρα γι' αυτά που περνάει.

Ντρέπομαι γι' αυτό. Δεν το ξέρει. Συγνώμη Γιάννη.