Είναι κάτι όνειρα του Μαη που ζητούν την συντροφιά μου. Έρχονται σα φαντάσματα στο φως της μέρας, θολώνουν τον νου, κάνουν την καρδιά μου να χτυπά τρελά. Κι εγώ, νομίζοντας πως είναι όνειρα γαλάζια στο χρώμα του ουρανού, τρέχω ξοπίσω τους.
Είναι κάτι εφιάλτες που έρχονται μεταμφιεσμένοι σε όνειρα και με τυλίγουν. Τους ακολουθώ με ένα χαμόγελο κι ας είναι η σκοτεινιά στο βάθος. Στο χρώμα της νύχτας δίχως άστρα και το φεγγάρι στην χάση του.
Κι είναι κάτι όνειρα, άλλα, που ζεσταίνονται απαλά στην χούφτα μου και παίρνουν χρώμα και υφή. Πνοή από την πνοή μου. Με αφήνουν να χαλαρώσω, να τα εμπιστευτώ και χτίζουν στην ψυχή μου μια παιδική χαρά να κανακέψει το παιδί μέσα μου.
Μόνο ένα όνειρο έχει διαλέξει να με πάρει μαζί του απόψε. Αυτό που με κάνει να κυνηγώ μάγισσες. Να αρπάζομαι από την Ουτοπία, τοποθετώντας μπρος μου ένα ψεύτικο πίνακα και προσπαθώντας να περπατήσω στην επιφάνεια του. Να γλιστρώ και να με ηδονίζει, για να τον κυνηγήσω επίμονα. Κι ανάθεμα με να πιστεύω πως αυτό είναι Ζωή…
Και θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί, να μην θυμάμαι τα όνειρα μου… Ίσως τότε ξαναγυρίσω στις αλησμόνητες μέρες εκείνου του άγουρου Σεπτέμβρη που σε γνώρισα Γιωργία.... Απόψε όμως θ’ ανοίξω τον ουρανό και θα μετρήσω μόνος μου τ’ αστέρια του.
Κλείνω τα μάτια πλάι σου, ένα σου άγγιγμα, μια υπόσχεση, ένας ψίθυρος, μια ανάσα στον λοβό του αυτιού μου, ένα χάδι στην παλάμη μου, λίγες σταγόνες από το σάλιο σου στα χείλη μου… τίποτε άλλο !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου