δεν θελω να φυγεις.....

Μόλις πριν λίγο σχόλασα από την δουλειά . Ναι , δουλεύω ακόμη . Δεν ξέρω γιατί με κράτησαν ενώ τους κρέμασα τόσες μέρες κι ούτε το πώς συνεχίζω να είμαι εκεί ...

Δεν ξέρω τι με κρατάει όρθιο ακόμη ...

Το ψάχνω , μα δεν βρίσκω καμία απάντηση στο ερώτημά μου . Δεν ξέρω τι κρατάει τα γόνατά μου και δεν λυγίζουν από την κούραση .

Την σωματική , μα πιο πολύ την ψυχολογική . Έρχονται στιγμές που νιώθω ό,τι είναι οι τελευταίες . Ο κόμπος στον λαιμό επανέρχεται κι ο τρόμος για εμένα δυναμώνει ολοένα και περισσότερο .

Γιατί φοβάμαι .

Ναι , φοβάμαι .

Ίσως , περισσότερο από κάθε άλλη φορά . Φοβάμαι , για μένα . Για το τώρα μου , για το αύριό μου ...

Γράφω , όχι για να διαβάσεις , αλλά , γιατί έχω ανάγκη να αδειάσω από σκέψεις και συναισθήματα .
Ξέρω , ό,τι κάποια στιγμή θα διαβάσεις ότι εγώ γράφω τώρα . Ότι θα έρθει ένα βράδυ μοναξιάς που θα σε βρει μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή σου .

Να , σαν να σε βλέπω ... Θα φοράς εκείνη την ξεθωριασμένη μαύρη φόρμα . H μουσική στο τέρμα και ένα ποτήρι cuba libre δίπλα από το τασάκι με τις στάχτες απ΄ το τσιγάρο που θα σιγοκαίει στα δάχτυλά σου ... Μα , να σου πω κάτι ; Δεν γράφω για σένα .

Όχι , αυτή την φορά . Αυτή τη φορά γράφω για εμένα . Για την πάρτη μου και μόνο . Για εσένα εύχομαι να βρώ την δύναμη να μη ξαναγράψω ποτέ άλλοτε ...

Δεν θέλω ούτε να σε σκέφτομαι πια . Δεν θέλω να υπάρχεις μέσα μου .

Θέλω να φύγεις .

Να χαθείς από το παρελθόν μου και τις όποιες αναμνήσεις έχω από εσένα . Ακόμη και τις όμορφες . Ναι , τις όμορφες . Εκείνες που τα βράδια με αγκάλιαζες τόσο σφιχτά σαν να φοβόσουν μη με χάσεις ...
Ξέρεις , με ρωτούν όλοι για εσένα , για εμάς . Μου τηλεφωνούν και με ρωτούν κι εγώ πονάω γιατί πρέπει να πώ την αλήθεια ... Μια αλήθεια πικρή ...

Με πήρε και ο Τάκης από το Παρίσι . Μόλις αντίκρισα την κλήση με απόκρυψη στην οθόνη του κινητού μου κατάλαβα ό,τι θα ήταν εκείνος . Πάνε μέρες ... Δεν θυμάμαι την συζήτησή μας για να ΄μαι ειλικρινής κι ούτε θέλω . Θυμάμαι μόνο να τον ακούω να μου λέει ότι του έγραψες πως χωρίσαμε κι εμένα να κλαίω μπροστά από μια βιτρίνα ... Με ξαναπήρε πολλές φορές , μα εγώ δεν βρήκα την δύναμη να του μιλήσω . Έμεινα να ακούω τον ήχο της φωνής του και μετά έτσι ξαφνικά να κλείνω το τηλέφωνο ... Δεν μπορούσα , να του μιλήσω . Θα με ρωτούσε πάλι διάφορα . Ίσως , να μου έλεγε κι ό,τι μιλήσατε κι όσα είπατε και εγώ δεν ήθελα να ακούσω τίποτε ...

Δεν θέλω να μου μιλάν΄ για εσένα …..

Δεν θέλω , να μπαίνεις ούτε καν για ένα δευτερόλεπτο στην γαμημένη σκέψη μου .

Το μόνο που θέλω είναι να σε διαγράψω ...

Όχι να σε ξεχάσω . Όχι,οχι..... δεν μου φτάνει .

Θέλω να διαγραφείς εντελώς από την μνήμη μου .

Να μην υπάρχει τίποτε που να μπορεί να σε θυμίσει πια ...

Ακούγεται ίσως παράλογο , μα , αυτό θέλω ...

Ξέρεις , δεν κλαίω πια . Ίσως , τα βράδια για λίγο , μα , όπως είπα αυτό διαρκεί ελάχιστα όσο ένα αστέρι που σκάει με δύναμη από τον ουρανό . Μονάχα τόσο ... Κάποιος μου έγραψε πώς οι μεγαλύτερες νύχτες είναι εκείνες που κλαις και δεν σ΄ ακούν ...

Πόσο δίκιο είχε !!!