μοναχα σιωπη,να τι μας εμεινε.....

00:20 μμ. Περασμένα μεσάνυχτα λοιπόν κι εγώ βρίσκομαι γι΄ άλλη μια φορά μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή να αφήνω σκέψεις ... Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και ο ήχος από το " τίποτα" του Κότσιρα, μου κάνουν συντροφιά κι αυτό το βράδυ ... Πάνε μόλις λίγες ημέρες από εκείνο το βράδυ που μιλούσα για εσένα ή καλύτερα για εμάς στον Θαναση... Θα ταν τέτοια ώρα περίπου αν θυμάμαι καλά . Ίσως λίγο νωρίτερα , ίσως λίγο αργότερα ...
Άλλο ένα βράδυ που πέρασε με το κρασί να κυλά στις φλέβες μου και τα χείλη μου να υφαίνουν λέξεις γεμάτες πόνο ενώ το μυαλό γέμιζε από εικόνες εμάς των δύο μαζί ... Με ρωτούσε για εσένα κι εγώ άρχισα να μιλώ ... Θυμάμαι , να λέω " Ξέρω , πώς όσος καιρός κι αν περάσει , ακόμη κι αν περάσουν χρόνια ολόκληρα εκείνη θα ψάξει να με βρει , να μου μιλήσει ... Δεν ξέρω , τον τρόπο που θα το κάνει , μα θα το κάνει και ξέρω πώς αν δεν το ΄χει κάνει ακόμη, είναι ίσως γιατί μας είναι δύσκολο ... αφάνταστα δύσκολο , τρομαχτικά δύσκολο να πιστέψουμε ότι τόσο σύντομα κάποιος μας αγάπησε τόσο πολύ... " .
. Δεν ξέρω που βρήκα τη δύναμη να σου γράψω , ούτε το θάρρος ... Σου έγραψα περισσότερα απ΄ ότι έπρεπε, και θα μπορούσα να γράψω ακόμη πιο πολλά , μα , συγκρατήθηκα . Έγραφα μηχανικά και δειλά παράλληλα δίχως να πιστεύω αυτό το οποίο έκανα εκείνη τη στιγμή . Ξέρεις , ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει ...
Πέρασαν 6 μήνες απο τότε που άφησες το νησί.Εξη μηνες....
Τόσοι χρειάστηκαν για να μου στείλεις ένα μνμ ... Ήξερα πως κάποια στιγμή θα μου έστελνες, μα δεν το περίμενα τώρα και με αυτό τον τρόπο . Δεν ξέρω γιατί το έκανες κι ούτε θα μπω στην διαδικασία να μάθω τον λόγο . Ίσως , ήταν ένα απ΄ αυτά τα βράδια που πέρασες μόνη σου πίνοντας κόκκινο κρασί και ακούγοντας μουσική όπως πάντα ... Ίσως να ένιωθες όπως εγώ τώρα , ίσως να είχες την ανάγκη να το κάνεις , ίσως απλά να ήθελες να περάσεις τον χρόνο σου γράφοντας ότι σου σκάσει στο μυαλό ... Δεν ξέρω Δεν ξέρω επίσης εάν έχω τον αριθμό σου ... Στην προσπάθειά μου να ξεπεράσω τον χωρισμό μας άλλαξα σχεδόν αμέσως αριθμό και την sim ούτε που ξέρω εάν την έχω καταχωνιασμένη σε κάποιο συρτάρι ! Δεν ξέρω πως το έκανα αυτό και τόσα άλλα βέβαια . Πως συγκρατήθηκα να μη σου ξαναστείλω , να μη σε πάρω να ακούσω έστω την φωνή σου , να μην έρθω στο σπίτι σου στην Αθήνα και να χτυπήσω την πόρτα ... Ξέρω ότι κάτι με βοήθησε και το κατάφερα ...
Έκανα πολλά κι ακόμη κάνω για να ξεπεράσω , για να ξεχάσω , για να τρέξω και να φύγω μακριά από το παρελθόν , μα όσο το κάνω τόσο πιο κοντά του έρχομαι θαρρώ ... Άλλαξα και αλλάζω κάθε μέρα πιο πολύ. Και εσωτερικά και εξωτερικά απ΄ ό,τι λένε . Το ΄χω ανάγκη . Μόνο που δεν έχω κανένα να με κάνει να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος όπως τότε, που είχα εσένα κι εσύ εμένα . Όχι επειδή δεν υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να είναι κοντά μου , μα γιατί εγώ τους διώχνω όσο εκείνοι με πλησιάζουν ...
Χθες βράδυ, βγήκα και κάποια κοπέλα με κοίταξε στα μάτια και μου είπε πάνω από δέκα φορές πως θέλει να είναι μαζί μου . Απέφυγα για ώρα να της απαντήσω μέχρι που έδωσα μια απάντηση που ούτε καν εγώ δεν περίμενα « Ό,τι είχα να δώσω σε μια γυναίκα , το έδωσα καιρό πριν. Δεν έχω να δώσω τίποτα. Oχι μόνο σε εσένα, αλλά σε κανένα ...».!!!


Σου έδωσα τα πάντα , κι ακόμη τα ΄χεις . Μάλλον… ξέχασες να τα βάλεις στις κούτες με τα πράγματά σου ... Σου έδωσα την ψυχή , την καρδιά , την σκέψη , την αγάπη κι ότι είχα και έμεινα με ένα μεγάλο τίποτα και πολλές αναμνήσεις που αξίζουν όσο τίποτε άλλο ...