φευγω,εχω να δω ενα σπιτι.....

Υπάρχουν σκέψεις που σαν λέξεις κρέμονται στην άκρη των χειλιών μου, μα είναι ακατόρθωτο να βγουν έτσι σκόρπιες που είναι ...
Φεύγω ... Έχω να δω ένα σπίτι ... άλλο ένα σπίτι ... Ένα σπίτι, που εσύ δεν θα δεις ποτέ ... Ένα σπίτι, που δεν θα μάθεις ποτέ την διεύθυνσή του ... Ένα σπίτι, που δεν θα πατήσεις ποτέ τα πόδια σου ... Σ΄ αυτό το σπίτι θα μένω εγώ. Παρέα μου θα είναι η μοναξιά κι ο πόνος, και με λαχτάρα θα περιμένουμε με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί την λησμονιά ... Δεν θέλω να σε ξαναδώ ή να ακούσω τίποτε απολύτως για εσένα... Είναι πολλά που δεν θα μάθεις ποτέ, όπως κι εγώ. Όπως, τι με οδήγησε να πάρω τα πράγματά μου από το σπίτι και να τελειώνει γρήγορα αυτή η υπόθεση ... Έπεσα, χαμηλά μου λένε…… έχουν βγάλει κιόλας τα συμπεράσματα τους . Λες κι είναι μέσα μου και ξέρουν τι περνώ, τι νοιώθω για σένα-για εμάς, γι αυτήν….. Ότι με πήρες από κοντά της κι άλλα πολλά….
Που να ήξεραν σε τι κατάσταση με βρήκες και με περιμάζεψες σαν το αδέσποτο….. Παρ όλ’ αυτά εγώ σε δικαιολογώ σε όλους και δεν αφήνω κανένα να πει οτιδήποτε άσχημο για εσένα. Μόνο σε εμένα δεν μπορώ να σε δικαιολογήσω ... Και δεν θα προσπαθήσω καν να το κάνω ...
Όταν μπω στο σπίτι, θα φυλάξω ότι έχω από εσένα σε ένα μικρό κουτί που θα το κρύψω τόσο καλά, ώστε να μην μπορώ ούτε καν εγώ να το βρω . Μόνο το κινητό μου θα κρατήσω . Αυτό, το κινητό που με ξύπναγε όταν κοιμόμασταν μαζί, για να βλέπω πόσο αργά κυλάει ο χρόνος μακριά σου ... Μόνο αυτό! για να αντικρίζω τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες, να περνούν δίχως εσένα ... Μονάχα αυτό..