πες μου....

Να ΄ξέρες πόσο ανάγκη σε ΄χω αυτή τη στιγμή ... Πόσο ανάγκη έχω να νιώσω τα φτερά σου να με κλείνουν μέσα τους, και τις άκρες των δαχτύλων σου ν΄ αγγίζουν δειλά κάθε ίχνος του κορμιού μου, αφήνοντας πάνω τ΄ αποτυπώματά σου ...Θέλω ν΄ ακούσω τον ήχο της φωνής σου ! να δω το βλέμμα σου να καρφώνεται πάνω μου και να αισθανθώ την ανάσα σου να γίνεται ένα με την δική μου ... Θέλω να μου μιλάς και εγώ να στέκομαι σιωπηλός και ν΄ αποτυπώνω στην μνήμη τον ήχο της φωνής σου, σαν να ΄ναι η τελευταία φορά που τον ακούω και τρέμω μη τον χάσω ... Γιατί ξέρω ότι κάποια στιγμή θα τον χάσω κι ας μη το θέλω ... Σε παρακαλώ, άπλωσε κι απόψε τα λευκά φτερά σου κι έλα κοντά μου . Έχω αφήσει το κλειδί στην πόρτα και ένα μαξιλάρι πλάι στο δικό μου που περιμένει να καλύψεις το κενό ... Στο κομοδίνο, δυο κρυστάλλινα ποτήρια κι ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί δίπλα στην δική μου μιζέρια..Μα κι αν δεν έρθεις, δεν πειράζει ...Θα καβαλήσω την μηχανή και θα έρθω να σε βρω… αύριο, με το πλοίο…….. Πες μου απλά που μένεις, και θα ΄έρθω εγώ . Πες μου τον δρόμο που οδηγεί έξω απ΄ την πόρτα σου, και μη φοβάσαι ! Δεν θα την περάσω . Εκεί θα στέκω, ακόμη κι αν πέφτει βροχή και καίει τα τσακισμένα μου φτερά.

Εκεί, να νοιώθω τον χτύπο που έχασε η καρδιά μου, να πάλλεται στο στήθος σου ... Πες μου, μονάχα ποιο δρόμο πρέπει ν΄ ακολουθήσω για να φτάσω στον στενό που θα με φέρει σε σένα . Δεν με νοιάζει τι εμπόδια θα συναντήσω, θα διανύσω την απόσταση που μας χωρίζει για να μυρίσω τ΄ άρωμα του κορμιού σου έστω κι από μακριά ... Πες μου τον δρόμο, κι ας μην αισθανθούν τα χείλη μου την γεύση των δικών σου . Εγώ θα έρθω σέρνοντας το εγώ μου ως εκεί. Απλά και μόνο για να πω ότι περπάτησα στον δρόμο που πατάς ...
Πες μου άγγελέ μου.....