κριμα.....

23:41 μ.μ . Έξω βρέχει, και γύρω μου κόσμος πολύς, μα μέσα μου παντού ένα μεγάλο τίποτα ... Δεν ξέρω τι με έφερε απόψε εδώ . Ίσως … η ανάγκη μου να γράψω, ότι τόσο καιρό κρατώ μες στα στενά δρομάκια του μυαλού μου. Ίσως πάλι το χθεσινό βράδυ ... Δύσκολο βράδυ . Ο πόνος ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα ξαφνικά, και πριν προλάβω να του πω ότι δεν ήμουν εκεί, μπήκε μέσα απότομα και έφερε βροχή στα μάτια μου και μια φωνή.: " 'Έλα ρε! ηρέμησε... Τι μου έπαθες τώρα ; Έλα, άσε τις μαλακίες και γέλα όπως τόσο καιρό κάνεις και κανενας δεν καταλαβαίνει τίποτα ... Έλα ρε μαλάκα μου, πάρε τα πάνω σου !!!... " .
Δεν ξέρω πως άφησα τον εαυτό μου χθες να τρέξει πίσω με τόσο μεγάλη ταχύτητα, που όσο κι αν έτρεχα ξωπίσω του φωνάζοντας να γυρίσει στο τώρα μου, εκείνος δεν μ΄ άκουγε καν. Κι ολοένα απομακρυνόταν από μένα, αφήνοντας πίσω ένα παράξενο άρωμα, κάτι που θύμιζε παλιό.... Κάτι που θύμιζε εσένα ...
Εσένα, όταν σχολούσες από την δουλειά κι ερχόσουν για καφέ, κι εγώ σε ένιωθα να ανεβαίνεις τις σκάλες και σήκωνα το σώμα μου από τον καναπέ για να σε δω να μπαίνεις…..
Μα ευτυχώς , δίχως να γνωρίζω το πώς, κατάφερα και έδιωξα τον πόνο μακριά μου, βάζοντας ένα μαξιλάρι δίπλα μου στην μοναξιά.
Να αισθάνεται άνετα, όπως κι εγώ με εκείνη . Την συνήθισα βλέπεις. Τόσο, που της ζήτησα ή μάλλον απαίτησα, να συγκατοικήσουμε στο νέο μου σπίτι . Γιατί να ξέρεις πως τώρα, έχω ένα σπίτι ... Ναι, τώρα έχω ένα σπίτι !
Τώρα, έχω ένα σπίτι που ποτέ δεν θα το δεις ...τι κρίμα……